Fragment ten dotyczy mędrców, filozofów, którzy dążą do poznania tajemnic świata. Wynoszą się ponad innych śmiertelników, chociaż nie posiadają większej od nich wiedzy. Nie potrafią zrozumieć swoich ograniczeń oraz tego, iż dla człowieka Boże wyroki są nieprzeniknione. Ponadto ich wysiłki okazują się być bezowocne: "[..] Sny lekkie, sny płoche nas bawią, / Które się nam podobno nigdy nie wyjawiają". W ludzki charakter jest więc wpisana próba zrozumienia kwestii ostatecznych - może to wskazywać na pychę człowieka, przekonanie o własnej wyjątkowości. Jednocześnie wiedza ta pozostaje dla niego nieodkryta.