Utwór sugeruje ironiczny stosunek mówiącego do Mądrości. Początkowo wylicza jej domniemane właściwości, które mają być niezwykle korzystne dla człowieka: "Wszytki ludzkie frasunki umiesz wykorzenić, / A człowieka tylko nie w anioła odmienić, / Który nie wie, co boleść, frasunku nie czuje, / Złym przygodom nie podlegał, strachom nie hołduje". Okazuje się jednak, że w obliczu cierpienia Mądrość staje się bezużyteczna, ponieważ nie zapewnia człowiekowi pocieszenia. Utwór ten więc wskazuje na kryzys światopoglądowy poety: uznawana przez niego postawa okazuje się niewystarczająca, zaś on sam traci dotychczasowy punkt odniesienia i odczuwa zagubienie: "Terazem nagle z stopniów ostatnich zrzucony / I między insze, jeden z wiela, policzony".