Wątpliwą moralność greckich bogów ilustruje chociażby przykład, że Tantal ugościł ich daniem przyrządzonym ze swojego własnego syna. Bogowie natomiast nie zorientowali się, co mają na talerzu. Innym dowodem może być chociażby zachowanie Posejdona, który z zemsty za okaleczenie swojego syna Polifema, rzuca na Odyseusza klątwę, w wyniku której tuła się on po świecie niemalże 10 lat, tracąc cały dobytek i załogę, zanim uda mu się w końcu powrócić do domu. 

Bogowie w "Iliadzie" Homera i "Mitologii" Jana Parandowskiego mają cechy i słabości typowo ludzkie. Podobnie jak śmiertelnicy kochają, nienawidzą, mszczą się. Wspierają jednych ludzi, drugich zaś potępiają. Ponadto knują intrygi, zabijają, zdradzają. Nie są pod tym względem istotami doskonałymi, lecz słabymi. Nie zawsze można liczyć na ich pomoc, ponieważ w tym względzie kierują się osobistymi sympatiami. 

Starożytni Grecy krytykowali wizerunki bogów wykreowane przez Homera. W opinii późniejszych komentatorów mity te znieważają bogów. Zaczęli oni tłumaczyć postępowanie mieszkańców Olimpu, nazywając je złośliwymi plotkami. Inni zaś, np. Eurypides, podważają boskość istot, które dopuszczają się tak haniebnych czynów.