Puenta:

Upad mój wielka rozkosz przeciwnikom moim,

Ale ja, Panie, ufam w miłosierdziu Twoim,

Że mię Ty nie opuścisz, a ja w głośne strony

Będę imię Twe sławił, Boże niezmierzony!

Zakończenie wiersza podkreśla ufność psalmisty, który całkowicie zawierza Bogu - stanowi podsumowanie wcześniejszych rozterek. Mówiący uważa, że Stwórca nigdy go nie opuści i zasługuje na wdzięczność. Nastrój można określić jako podniosły, przepełniony uwielbieniem.