Eurydyka widzi siebie w przyszłości jako wdowę, która z racji doświadczenia życiowego oraz potrzeb społecznych, zostaje żywą reklamą wierności oraz poezji. Zostanie posadzona na wyeksponowanym miejscu po to, by wygłaszać przepowiednie lub zamknięta w świątyni, co będzie oznaczało podobny los. Potem czeka ją kolejna śmierć, być może podobnie bolesna i uciążliwa, jak za pierwszym razem. 

Ta wizja prowokuje do rozważań na temat wyjątkowo ważnych w kulturze oraz historii osób. Mówi ona o potrzebie stawiania tego typu osób na piedestale oraz czczenia ich. Ludzie potrzebują legend oraz bohaterów.