Stan duszy i umysłu zakochanego, zaprezentowany w Sonecie 85, jest bardzo specyficzny. Miłość staje się dla tej osoby nadrzędną wartością oraz źródłem sprzecznych doznań. Osoba mówiąca jest niespokojna, o czym świadczą słowa: "Pokoju mieć nie mogę, wojska nie szykuję, / Bojaźń, otuchę, ogień, lód widzę u siebie". Połączenie skrajności wskazuje na to, iż uczucie do kobiety może być źródłem szczęścia i euforii, ale również cierpienia. Utwór pokazuje ciągłe napięcie emocjonalne, poddanie się władzy wybranki: "Nibym wolny, a jednak ciężą mi kajdany". O niezwykłym stanie zakochanego świadczy przede wszystkim zestawienie przeciwstawnych znaczeniowo (lub wewnętrznie) elementów.