Fragment będący nowym rozumieniem etyki stoickiej:

Człowiek nie kamień, a jako sie stawi

Fortuna, takich myśli nas nabawi.

Przeklęte szczeście! Czy snać gorzej duszy,

Kto rany ruszy?

Czasie, pożądnej ojcze niepamięci,

W co ani rozum, ani trafią święci,

Zgój smutne serce, a ten żal surowy

Wybij mi z głowy.