Przykładowo:

Idealne wyobrażenie miłości w renesansie miało związek z wysubtelnieniem miłości ziemskiej oraz uwzniośleniem cierpienia. Uczucie to postrzegano nie jako realizację fizycznego pożądania, lecz także coś duchowego. Sposób przedstawienia kobiety w sonecie Petrarki wynika z takiego sposobu myślenia. Budzi ona miłość, ale także ból podmiotu lirycznego. Fascynacja nią prowadzi osobę mówiącą do analizy swych doznań i umożliwia jej dążenie do wewnętrznej doskonałości.