Osoba mówiąca w wierszu to poeta świadomy swojego ogromnego talentu. Jest prekursorem, który wprowadził wzorzec greckiej poezji lirycznej na grunt łaciński. Doskonale zdaje sobie sprawę ze swoich zasług dla rozwoju literatury. Jest pewny siebie i dumny, że dzięki ciężkiej pracy udało mu się osiągnąć tak wiele. Nie wstydzi się swojego pochodzenia - mówi o tym, że przyszedł z nizin. Jego wypowiedź jest uwznioślona i patetyczna, harmonizuje ze stanem ducha poety. 

Podmiot liryczny w pierwszej strofie radzi podmiotowi mówiącemu, by zawsze zachowywał spokój, niezależnie od sytuacji, czy powoduje ona przykrość czy szczęście. W czwartej zaś strofie radzi korzystanie z życia i tego, co ono oferuje, ponieważ jest ono krótkie i nie trwa wiecznie. Te dwie postawy uzupełniają się wzajemnie, pomimo że wydają się być ze sobą sprzeczne. 

Podmiot liryczny radzi adresatce tekstu przyjąć postawę stoicką, pełną spokoju i rozwagi. Powinna korzystać z życia, dopóki ma taką możliwość. Nic bowiem nie trwa wiecznie: ani radość, ani smutek. Żadnemu śmiertelnikowi nie jest dane poznać swoją przyszłość, dlatego nie warto marnować czasu na podobnego rodzaju rozważania. Kiedyś bowiem nadejdzie czas na każdego i warto być do tego przygotowanym.

 Osoba mówiąca we wszystkich analizowanych lirykach to sam Horacy. Jest to człowiek niezwykle wrażliwy na niuanse otaczającego go świata. Ma zamiłowanie do filozofii. Z poszczególnych szkół myślicieli wyciąga pewne elementy, tworząc swoją własną filozofię. To mężczyzna w kwiecie wieku, który ma za sobą pewne doświadczenia życiowe. Daje mu to podstawę do udzielania wskazówek mądrościowych dotyczących ludzkiej egzystencji.