Nawiązania do kultury i obrzędów starożytnego Rzymu:

procesje na Kapitol prowadzone przez westalkę i pontifexa

dekorowanie głów wieńcem laurowym za zasługi

Powyższe nawiązania świadczą o przekonaniu Horacego co do wiecznego istnienia kultury starożytnego Rzymu w przyszłości.  

Pytanie zawarte w trzeciej strofie ("Sosna ogromna i biała topól/ na cóż gałęzie splatają/ w gościnnym cieniu i na cóż/ pędzi wijący się potok?") jest głębokim pytaniem filozoficznym, na które nikt jeszcze nie znalazł odpowiedzi. Dotyczy ono bowiem celowości pewnych zjawisk i zdarzeń. Mówi także o nieuchronności ślepego losu, którego nie może poznać żadna istota ziemska. Jego funkcją jest zmuszenie do refleksji oraz wprowadzenie do dalszej części rozważań, które dotyczą biegu życia oraz jego niespodziewanego końca. Każdy człowiek bowiem umrze niezależnie od tego kim był i co posiadał. 

Pierwsze zdanie pieśni:  "Nie dociekaj nie nasza to rzecz Leukonoe/ kiedy umrzeć mam ja kiedy ty."

Wtrącenie: "nie nasza to rzecz" 

Wtrącenie ma kluczowe znaczenie dla wymowy wiersza. Mówi bowiem o tym, jakimi sprawami człowiek nie powinien się zajmować. Przyszłość każdego z nas, w tym data śmierci, są znane wyłącznie bogom. Zwykli śmiertelnicy nie mają dostępu do tych tajemnic, więc nie powinni trawić cennego czasu na jałowe rozmyślania na temat swojego przeznaczenia. Nigdy bowiem go nie poznają. 

Założenia filozofii Horacego:

nawiązania do filozofii stoickiej oraz epikurejskiej

życie zgodne z naturą

docenianie tego, co się posiada

unikanie myślenia o przyszłości

jak najpełniejsze korzystanie z życia, które jest krótkie i ulotne

niepopadanie w żadne skrajności - filozofia złotego środka

najwyższą wartością długie i spokojne życie oraz pogodna starość

Pozostała część zadania jest indywidualna.