Dla Dydony związek z Eneaszem był najważniejszą rzeczą na ziemi. Ważniejszą nawet od powagi pełnionej przez nią funkcji, od czci, jaką ją darzono, od zawartych przez nią sojuszy. Jest przekonana, że ich relacja nie jest jedynie chwilowa, lecz będzie trwała wiecznie. Wyobrażała sobie, że są sobie zaślubieni, chociaż Eneasz miał w tym temacie zupełnie inne zdanie. Dydona mówi:

"Na te łzy moje, na twoją prawicę
(Bo nic innego już nie zostawiłam
Sobie nieszczęsnej), na ślub, na zaczęte
Małżeństwo, błagam, jeślim coś dobrego. (...)
Znienawidziły mnie przez ciebie szczepy
Libii, wodzowie Nomadów, wrogami
Są Tyryjczycy. Przez ciebie straciłam
Cześć, sławę dawną."

Eneasz natomiast na skutek ingerencji samego Jowisza pozostał niewzruszony na błagania i rozpacz królowej, chociaż odczuwał ból z zaistniałej sytuacji: "On zaś z nakazu Jowisz,/ Nieporuszony patrzał i z wysiłkiem/ Tłamsił głęboko w sercu ból". Zapewnia królową, że nigdy nie zapomni jej pomocy oraz dobroci, jednakże musi wypełnić przeznaczenie. Ma syna, którego pozostawił w dalekim kraju. Jego zadaniem przekazanym przez licyjskie wyrocznie jest założenie miasta w Italii. Przed przeznaczeniem zaś nie da się uciec. Aby je wypełnić, jest w stanie poświęcić uczucie, jakie żywił do dzielnej królowej:

"Anim nie myślał, że ucieknę skrycie
(Cóż ci się roi?), ni ślubnej pochodni
Nie miałem w ręce. Takich nie zawarłem
Związków. A gdyby losy pozwoliły
Tak żyć, jak pragnę, i wedle mej woli
Koić mój smutek, najpierw bym się troszczył
O miasto Troję, o kochane szczątki
Moich najbliższych. Wzniosły dwór Pryjama
Przetrwałby, własną bym podźwignął ręką
Dla pokonanych Pergam nowy. Ale
[...] Italię każą mi objąć licyjskie
Wyrocznie."