Artysta oddał dramatyzm sceny przy pomocy barw, światłocienia, rekwizytów oraz gestykulacji Dydony. Królowa znajduje się w centrum obrazu, w pozycji dynamicznej, diagonalnej. Ma oczy wzniesione ku niebu, jakby pytała bogów, dlaczego to ją spotkało takie cierpienie. Leży na czerwonej tkaninie, która kojarzy się z krwią. Kobieta ma bowiem miecz oparty o pierś, a cała scena rozgrywa się tuż przed popełnieniem samobójstwa. Nastrój Dydony oddaje również znajdujące się w tle szare niebo, z którego leją się strugi deszczu. Wszystkie kolory są jakby przygaszone i poszarzałe.