Utwory "Wind" oraz "Silencio" można nazwać konstelacjami, ponieważ stanowią one układ słów uporządkowanych według pewnych zasad i podobnych do siebie, a w zasadzie - identycznych. Według Elżbiety Łubowicz wiersze te są przykładem poezji konkretnej, tworzącej geometryczne układy, konstelacje rozpisane na kartce papieru. W poemacie "Silncio" wyrazy są rozmieszczone w równych odstępach, tworząc prostokąt z wolną przestrzenią (również w kształcie prostokąta) w środku. Utwór "Wind" natomiast na pierwszy rzut oka przypomina przypadkowy zbiór liter, jednakże poszczególne rzędy znaków graficznych głosek układają się w słowa, również tworząc usystematyzowaną strukturę.