Fatum - stanowi wynik boskich wyroków i nie można ich zmienić, sprawia, że życie człowieka jest nieszczęśliwe, chociaż niezawinione jego działaniami - Antygona nie zrobiła niczego, co sprawiłoby, ze zasługuje na swoje nieszczęście.

Tragizm - przejawia się w kolizji dwóch równorzędnych wartości (praw boskich i ludzkich) oraz w tym, iż nie można zmienić swego losu. Na tego rodzaju tragizmie została oparta konstrukcja całego dramatu. Antygona reprezentowała bowiem prawa boskie, dążąc do pochowania brata-zdrajcy, Kreon natomiast był przedstawicielem władzy stanowiącym prawa ludzkie (to on zakazał chowania zwłok zdrajcy pod groźbą kary śmierci).

Hamartia - (z gr. 'błąd', 'przewinienie'), które popełnia bohater, doprowadzając tym samym do katastrofy: Kreon źle rozpoznał sytuację. Jego upór doprowadził do śmierci Antygony oraz samobójstwa syna.

Hybris - (gr. 'pycha, zuchwalstwo') pycha oraz pewność siebie bohatera: Kreon był nadmiernie przekonany o słuszności swego postępowania, co doprowadziło go do nieszczęścia: śmierć Antygony pociągnęła za sobą samobójstwa jej narzeczonego Hajmona (syna władcy Teb) oraz jego matki Eurydyki. 

Katharsis - (gr. 'oczyszczenie') przedstawione wydarzenia w sztuce miały doprowadzić widzów do silnych przeżyć, a w konsekwencji do oczyszczenia.